The day off the living death

De dag stond in het teken van muziek en dan vooral van zingen.

Wel kreeg ik eerst een rolberoerte.

Een foto van Iggy Pop in het NRC bezorgde me bijna een hartverzakking.

Wij begonnen aan onze zang/dirigeer week in Utrecht. En wat was de eerste dag leuk, inspirerend, afwisselend en…..vermoeidend.

Van gregoriaanse inzingoefeningen, tot een Filipijns dorslied. Van hypermoderne vogelimitatie tot dodenlied. Tussendoor een les basis zangtechniek en aan het einde van de dag een samenzang met alle 75 deelnemers. En wat is het heerlijk om met zo’n grote groep mensen die muziek lezen, muzikaal zijn en voor het grootste deel hun partij kennen, samen te zingen. 

Geweldig: en er komen nog vier van deze dagen.

Alvast een reminder voor geïnteresseerden: vrijdagavond is er een afsluitend concert in de Nicolaikerk in Utrecht. Het begint om 20.00 uur. Gratis. 

Wat wil een mens nog meer? 

Met groeten Ton 

Daar trapt niemand meer in.

De laatste trainingsdag.

Je gaat zeker op het blog zetten dat het echt je allerlaatste trainingsdag ooit is?

Daar trapt niemand meer in hoor maar het wandelen wordt er niet makkelijker op.

Vanmorgen om zes uur op de dijk om richting Huisduinen te lopen. 

Het waaide stevig en de temperatuur was zo laag dat de fleecies aanmoesten.

Eenmaal op het strand hadden we de wind in de rug. Toch duurde het nog minstens een uur voordat het wat aangenamer begon te worden.

Van verre zag ik dat een meeuw druk bezig was met iets wat op een stuk plastic leek. Kom, dacht ik: ik zal dat plastic oprapen en verder het strand opgooien. Dichterbij gekomen vloog de meeuw weg en zag ik dat het geen plastic was maar een stuk huid. Het zou van een zeehond kunnen zijn.

Het lag in een zeer dun laagje water en je kunt duidelijk zien dat de meeuw, al pikkend in de vetlaag, het lekkers over het zand heeft getrokken.

Niets gaat verloren.

Rick liep naar Alkmaar, 50 kilometer en ik naar Schagen, 28 kilometer.

Vanwege de lagere temperaturen was het zoveel prettiger dan afgelopen maandag op Texel. Mede daardoor geen extra blaren denk ik en de oude deden geen pijn. De nieuwe schoenen bleven aan tot ik weer thuis was.

We hadden een welkome tussenstop bij Sopraan en Bas. Verwend met koffie, thee en koek en…..nog een verlaat verjaardagscadeautje voor Rick. 

De treinreis van Schagen naar Den Helder duurde bijna net zolang als de wandeling. Dat had te maken met een ongeluk op het spoor en het nog op gang moeten komen van inval bussen maar gelukkig ontstaat in dit soort omstandigheden ruimte voor leuke ontmoetingen. Het wachten werd daardoor een fluitje van een cent.

Kortom: een leuke dag.

Mededeling. Aanstaande zondag 6 juli is de Japandag in de Hortus van Den Helder. Het begint om 12.00 uur en eindigt om 17.00 uur. Er zijn allerlei kraampjes met Japanse producten, presentaties en gerechten. 

Met groeten Ton

Niet wat ik wou

Het was dus niet droog vorig week donderdag en het werd dan ook geen rondje Texel.

Vanmorgen dan maar. Hup met de boot van half acht het Marsdiep over.

Het eerste stuk gaat dan over/langs de oude zeedijk die een aantal jaren geleden helemaal ingepakt is met zand.

Eigenlijk nog niet helemaal wakker of alert zag ik een groepje scholeksters komen aanvliegen. Luid schetterend bleven ze een beetje tegen de wind in boven de dijk stil hangen.

O    dacht   ik, ik    kan    wel    een    foto    maken    voor    het    blog.

Hiermee ging al tien seconden verloren maar ze hingen er nog steeds. Telefoon gepakt, weer vijf seconden weggetikt. Telefoon openen en richten. Opnieuw een paar seconden maar nog steeds vladderden ze boven onze hoofden en inmiddels in een strakke formatie van drie vooraan en twee er achter.

Tja, en dit is op het moment van afdrukken. Ook leuk maar niet wat ik wou.

Zo vroeg op het eiland is het nog weldadig rustig. Slechts wat eilanders die richting de boot fietsten en ons allemaal groetten.

Als de Hoge Berg in zicht komt glooit het landschap een beetje.

Die ingepakte dijk wordt echt elk jaar mooier. De Lagune bij laag water.

Het was heerlijk wandelweer. Zonnig, warm en met een kleine bries om het lekker koel te houden.

Schapen graven gewoon een kuil waar ze in gaan liggen om de temperatuur te regelen.

Dan is het inmiddels twaalf uur en zijn we in De Koog. En daarmee ook meteen in de touristengekte. 

Ook al is het afgelopen jaar hard gewerkt aan prachtige brede fietspaden van betonplaten: ze zijn nog steeds niet berekend op de drukte. Maar ja, dan zouden die paden drie keer zo breed moeten zijn en dat is nu ook niet wat je wilt. 

Er werd nog wel eens gemopperd als het fietsverkeer wat vastliep door onhandig gemanoeuvreer.

Eenmaal De Koog voorbij werd het al weer snel rustig en in het bos lopend konden we genieten van prachtig vogelgefluit.

Die nieuwe paden zijn van beton en in het bos zagen we dat er blaadjes in het natte beton waren gedrukt. En als je er een hebt gezien, zie je er meer.

Dan de nieuwe schoenen. Ik startte er op en de eerste 18 km gingen ok maar daarna leek het me beter om de oudjes uit de rugzak te halen. En tijdens het wisselen zag ik dat ik al twee blaren had.

Nu staat er donderdag nog een trainingsdag op het programma maar ik kijk eerst maar even hoe die blaren zich herstellen. Sowieso gaan er twee paar schoenen mee naar Nijmegen. Daarbij is wellicht het steunzooltje op tijd klaar en ga ik voor een probleemloze vierdaagse.

Anders worden het paracetamolletjes.

Met groeten Ton

Durf

We werden maandagochtend wakker van het geluid van de donder.

Onweer? Dan wellicht ook regen. Dus snelde ik direct mijn bed uit. En ja: regen. Dat moest wel want ik zag een regenboog maar de regen was op voordat het ons bereikte.
Wel was het lekker koel en dat kwam goed uit want ‘s avonds was het zang en dans in de Fabrica de las Bragas vanwege de culturele week. En dan is het echt wel fijn als het niet zo’n hele hete dag is.

Een echt Spaanse avond. Het begint dan met zang door een paar peutertjes. Daarna dans. Ook hier te beginnen met de kruimeltjes, ahhh wat lief, maar dan wel in klederdracht. Daarna gevolgd door steeds wat oudere meisjes waarmee de dans dan ook echt mooi begint te worden.

Zeer on Spaans was dat het allemaal op tijd begon en de verschillende onderdelen ook binnen de afgesproken tijd afgerond werden.

Dus om half acht ‘s avonds stonden wij klaar voor vier liederen, gevolgd door het Flamencokoor. Zeer enthousiast publiek en zeker Bohemian Rhapsody werd gewaardeerd. Maar dat is dan ook wel een temperamentvol lied.

Daarna zongen we met de twee koren en het publiek samen Doña Francisquita. Een lied uit een Zarzuela. En dat was koren op de molen voor alle aanwezigen. Dikke pret. Het moest dan ook twee keer gezongen worden.

Uiteindelijk zou het in de concertzaal natuurlijk gewoon snoeiheet zijn geworden ook al was het net iets minder heet dan zondag maarrrrrrrr er stonden twee grote airco’s te loeien die het aangenaam hielden. 

Gisteravond in het kader van dezelfde culturele week verzorgde de theaterclub drie voorstellingen van 20 minuten. In het Spaans, Engels en het Nederlands.

Hier viel de opkomst van het publiek wat tegen maar ja: het was ook de eerste keer dat we meededen. Ik deed twee dialoogjes in het Spaans en een in het Nederlands. 

Voor de Spaanse was ik wel extra nerveus want om volzinnen in een andere taal mooi rond de mond uit te laten rollen valt nog niet mee. Maar we kregen daar over toch verschillende complimenten.

Na de voorstelling snel naar huis om de laatste dingetjes te regelen voor ons vertrek van vanmorgen.

Het werd een gezellige vlucht die extra lang duurde. Vanwege de NAVO top vlogen we via Londen en dat met tegenwind maakte dat de vlucht drie uur duurde.

De gezelligheid kwam van de leuke jonge buurvrouw. En als je zit te kletsen vliegt de tijd.

Inmiddels zitten we weer in onze noordelijke residentie. 

Aan de hijskraan te zien gaat de watertoren aan ons zicht onttrokken worden als het appartementencomplex klaar is dat er gebouwd gaat worden.

Zelf had ik een tussenstop in Alkmaar om naar Beverzwerfsport te gaan voor een paar nieuwe wandelschoenen met extra brede neuzen.

De verkoopster vond het wel van durf getuigen om drie weken voor de Nijmeegse nog nieuwe schoenen aan te schaffen. 

Ach, was mijn antwoord, ik heb sowieso blaren. Het gaat mij om te zien of die pijn bij het kleine teentje wegblijft.

Maar als het weer meezit morgen en het dus droog blijft gaan we een halfrondje Texel doen.

Met groeten Ton

Buitenhuizig

Gisteren was de seizoensafsluitende lunch van het koor. En dat was meteen de vierde buitenhuizige lunch die we deze week te pakken hadden. Wel meteen de laatste van deze tijd in Spanje. We hebben op deze manier zo’n beetje alle vrienden gezien voor ons vertrek.

Anyway. Het was een zeer genoeglijke bijeenkomst en het eten was heerlijk. Ach en wij roepen nog wel eens dat de Spanjaarden nogal luidruchtig zijn nou….we deden er niet voor onder

De dirigent werd met een geldbedrag bedankt voor zijn inzet. Van dat geld wordt een flink deel van de Kurt Thomas cursus betaald. Rick,’s deel dan he. Ik betaal gewoon mijn deel.

Ook de bestuursleden kregen een kadoo voor hun inzet.

En een nieuwe traditie. De koorleden die elke repetitie aanwezig zijn krijgen een eervolle vermelding. Dit seizoen waren dat Noemie en…….ik. Nou ja, ik kan er natuurlijk ook niet echt onderuit.

De Iberische oven, La sartén (de bakpan) en nu ‘de hittefabriek’. Allemaal namen om aan te geven hoe heet het in Spanje is. Gelukkig zitten de veertigers niet hier maar echt het binnenland in. 

We blijven hier halverwege de dertig steken. Ook warm maar te doen. Zeker met het zwembad en de zonnepanelen die de woonkamer koelen. Dat laatste is voor Bassie he.

Met groeten Ton 

Libera me

Alsof we een weekie op vakantie zijn.

Sinds zondag passen we weer op Bas. Dat is op zichzelf al geen opgave maar met de hoge temperaturen is het zwembad een feest. Zeker ook met de kleine waterval die een weldadig klatertje voortbrengt en dat in combinatie met een fraai fluitende vogel. Zij zorgen ervoor dat ik intens tevreden soms wel tien minuten rustig kan liggen.

Hier is het zicht op een berg met oude bomen en dat geeft een beschut gevoel. Nogal een verschil met onze bergtop. Er is dan ook een andere atmosfeer. We horen andere vogels waaronder dus die fraaie fluiter.

Nu was het vandaag ook een beetje uitrusten van gisteren.

Maandag eerst de gewone koorrepetitie. Daarna had ik aansluitend toneelles om vervolgens ‘s avonds aan te sluiten bij de gezamenlijke repetitie met het Spaanse koor

 

Oei. Dat alles met temperaturen die flink de dertig ingingen. Zweten werd het en niet alleen door de buitenlanders.

Maar ach: het was zeer genoeglijk en eigenlijk jammer dat het maar een uurtje duurde.

Daarna de beloning met een glaasje tinto de Verano op een terras.

Anyway. Er wordt veel gezongen op het ogenblik want zowel Rick als ik moeten ieder acht liederen instuderen voor de zangweek in Utrecht. En……..niet al die muziek is even toegankelijk. Neem bijvoorbeeld het Libera me van Duruflé. Alleen de dood kan uitkomst bieden. Maar daar gaat het dan ook over.


Met groeten Ton 

Lesje geleerd

Het was vandaag weer tijd voor de Nijmeegsetraining.

Vannacht om drie uur op en hup om half vier in de auto.

De Spaanse buren die wat verder weg op de berg wonen hebben twee herdershonden die de boel bewaken. De honden worden goed behandeld en er is blijkbaar altijd voer genoeg want sinds een jaar heeft een klein wit zwervertje er haar thuis gevonden. 

Tja, dan is te voorspellen wat er gaat gebeuren: het witte teefje is bezwangerd door de ongecastreerde herdershond. Het gevolg zijn twee leuke hondjes die net als de andere honden als een gek blaffen en tegen het hek opspringen als je langsrijdt.

Goed. Vanmorgen om half vier reden we langs het hondenpandemonium want zo kun je echt wel noemen. Maar twee van de kleintjes waren blijkbaar losgebroken en kwamen ons ineens keihard tegemoet rennen. Precies op een punt waar de weg nauw is en steile kanten heeft met als gevolg dat een van de twee toch echt met zijn kop tegen de auto aanknalde. We hoorden een kefje. Dus de auto stilgezet en gekeken naar het hondje maar die was in geen velden of wegen te zien.

Het hield ons wel bezig.

Zo rond half tien vanmorgen reed ik voorzichtig langs het huis van de Spanjaarden. De twee losgebroken hondjes liepen nog steeds op de weg maar een van de twee schoot direct de helling af. Het was dus goed afgelopen wel lijkt het erop dat een van de hondjes een les heeft geleerd.

De afgelopen dagen heb ik het water systeem helemaal nagelopen en is weer tip top in orde. Ook schilderde ik de laatste gele KEIMverf op het houthok en het huisje van het waterdepot.

Blij dat die klussen geklaard zijn.

Tijdens het controleren zag ik wel ineens dat er eikels aan het eikenboompje komen. Zes stuks in totaal. Een mijlpaal vind ik het.

Zo zag de bloei er uit.

Met groeten Ton 

Beslagen

En dan is er ineens een hele week voorbij 

Weinig nieuws om te delen. Om nou het zoveelste etentje te verslaan.

Maar vandaag een uitje met de gardenclub. Een bezoek aan bodega Jarel. Een kleintje die ligt tussen de dorpen Cómpeta en Canillas de Albaida.

Het is wonderlijk weer. Beslagen luchten en ‘s morgens mist. Gewoon koud eigenlijk met 22 graden.

Wat heeft dit nu met het gardenclub uitje te maken?

We kregen eerst uitleg over de verschillende druivensoorten en over de bakken die je hier ziet. Daarin worden de druiventrossen een paar dagen te drogen gehangen zodat een deel van het vocht eruit verdampt waarmee het suikergehalte hoger wordt en ze er dus goede dessertwijn van kunnen maken.

Maar ook over het microklimaat. Dicht bij zee maar net zo dicht bij de hoge bergen (2200 meter). En de invloed van de zee botst vaak tegen dat van de bergen en dat is nu net wat er de laatste dagen aan de hand is. En…..ze zijn daar niet blij mee want de vochtige warme lucht zorgt onder andere voor meeldauw. Gelukkig komt dit niet vaak voor maar een paar dagen van dit weer kan zeer nadelige gevolgen hebben. Wel zijn de boeren heel blij met de overvloedige regens die in de winter vielen waardoor er voor de wijnstokken voldoende water in de grond zit.

Dan in de bodega uitleg van het productieproces. De dame in het witte shirt deed de rondleiding in het Spaans en de man in het groene shirt vertaalde het naar het Engels.

De pers uit 1907. 

Druiven worden in een dunne laag op zo’n ronde mat gelegd. Daarbovenop een mat met opnieuw een laag druiven net zolang tot de stapel anderhalve meter hoog is. Daarna wordt er langzaam geperst. Dat kan wel tot een uur duren en begint het proces opnieuw.

Daarna tijd voor een proeverij. Drie wijnen. Een droge rose, een zoete witte en als laatste een dessertwijn. Niks mis mee.

Waar wel wat mis mee was, was het numbersboard. Mijn naam stond wederom niet op het goede nummer. Dus ging de plant helaas aan mijn neus voorbij.

Maar een leuke ochtend gehad.

Ik combineerde mijn ritje naar het dorp met een extra oefenrondje met mijn toneelmaatje. Over twee weken, tijdens de culturele week, doen we met de theaterclub een paar monologen in het Spaans. En ondanks dat ik de tekst uit het hoofd ken, rollen de zinnen gewoonweg niet vloeiend uit de mond. Het gaat te langzaam terwijl de Spaanse woordsnelheid behoorlijk hoog ligt. Dus is veel oefenen echt nodig.


Met groeten Ton 

Perverts

Ik kan nog steeds geen reacties plaatsen op het blog. Heb wel een melding gedaan bij blogger.

Vroeg op voor een realistische training voor de Nijmeegse. Dat wil zeggen on 04.00 uur starten bij de vuurtoren van Torrox.

Ik durf het eigenlijk niet te zeggen maar het was koud: 18 graden. Koud vergeleken met de afgelopen week dan he.

Om te wandelen was het heerlijk. Nou zou ik sowieso zo rond 09.00 uur weer terug zijn met mijn rondje van 28 km dus nagenoeg geen hitte of echte zon krijgen.

Rick deed de route naar Málaga stad. 45 Kilometer. Hij had wel last van de harde wind die veel stof meenam.

Spanje is toch een beetje een preuts land, we waren dan ook echt verbaasd dat we een compleet blote man zagen die een plas deed tegen een boom in een parkje waar we langs liepen. We keken waarschijnlijk wel te lang naar de mans zins want die riep meteen dat we ‘perverts’ waren. 

Ach zou wijlen mijn moeder roepen: je wordt eerder door een strontkar overeden dan door een degelijke wagen.

Leuker was dan dat we dit zelfgemaakte vaasje met boeket zagen staan.

Ontwapenend. 

Het werd de hele dag niet warm. De temperatuur bleef op 21 graden steken door stevige wind uit zee en een beslagen lucht.

Ik zat dan ook heerlijk in de serre bij te komen. Trouwens deze keer geen ongemakken.

Met groeten Ton

De oven staat aan

Het feest seizoen is losgebarsten. Lunches en dinners her en der, drankje met tapas wat verder weg, verjaardag aan de ander kant van het dal en morgen een gecombineerd verjaardag- samenzijnfeestje. 

De zomer is ook losgebarsten. Wat zeg ik? De Iberische oven staat op standje zes. Zelfs ik loop in een korte broek en dan is er echt iets aan de hand. Nu draag ik op het erf soms wel een korte broek maar ga er eigenlijk nooit mee de berg af. (Beentjes te dun naar mijn zin.)

Maar nood breekt wet en met 35 graden in de schaduw is een broek met lange pijpen morgen echt niet te doen. En morgen worden nog hogere temperaturen verwacht.

Vanmorgen haalden we de oudere dame van het koor op voor een lunch op onze berg. Maar wat te doen met de hitte? Hebben we eigenlijk een ventilator?

Uh, nee. Dus stopten we bij de plaatselijke ‘Bijenkorf’ en kochten er dit leuke exemplaar.

Tijdens de lunch in de schaduw op het terras stond ze lekker te blazen. Helemaal goed.

Inmiddels staat ze binnen want met 29 graden is het wel fijn als de lucht een beetje in beweging is.

Windie noemen we haar.

In de serre konden we natuurlijk niet zijn vandaag. 

Met groeten Ton 

Decadent

Heel decadent ging ik twee weken geleden naar Den Helder. Voor een feestje: het 20 jarig bestaan van het Hospice.

Het was het waard. Zet mij met 160 gelijkgestemden in een ruimte. Drankje en hapje/buffet erbij en ik ben helemaal in mijn element. En dan hoeft er voor de rest geen entertainment bij want ik wil praten. En gepraat werd er. Trouwens ook gedanst en gezongen en bergen foto’s gemaakt.

Het feest begon om 15.00 uur (dat wil dan zeggen dat ik er een kwartier eerder was) in Fort Westoever. Een fraaie oude locatie en er wordt ook heerlijk gekookt daar.

Natuurlijk zijn er ook jongere vrijwilligers maar de gemiddelde leeftijd ligt toch echt rond de 70. En wat zijn ze aardig en zorgzaam. 

Nog twee van mijn favoriete collega’s. Ik kijk wat eigenaardig want had net schielijk een iets te hete bitterbal in mijn mond gestopt. Dat liep trouwens goed af.

Ik kreeg zelfs een huwelijksaanzoek.

Wil je met me trouwen?

Maar ik ben al getrouwd. 

Da’s jammer.

Eindtijd was gezet op 22.00 uur en wie liep er toen nog vrolijk rond? Moi.

Gelukkig niet alleen. Wel is het een van de allerlaatste foto’s.

De volgende dag voelde mijn keel rauw en klonk mijn stem een octaaf lager. Te hard en te veel gepraat, maar dat had ik er graag voor over.

Ik haalde ook nog de kersttas met kado bonnen op en de chocoladepaashaas. Die laatste is allang op. 

Van de kado bonnen kunnen we ergens in juli/augustus nog lekker ‘op restaurant’ in het Fort.

Kortom: helemaal leuk.

Met groeten Ton 

Hooiwagens

Nog een maand hier en toch voelt het aan als dat we aan het afronden zijn. Nou, uh afronden?

De gele muren bij de entree zijn geschilderd. 

De toneel lessen zijn gestopt. Gisteravond de laatste avond waar alle groepen, Engelse- en Nederlandstalige, samen kwamen. 

En dan is het echt leuk om te zien dat de menselijke emoties toch echt dezelfde zijn ondanks dat het er soms net iets anders uitziet.

We speelden dezelfde scenes, ieder in zijn eigen taal. Voor de Nederlanders geen probleem, omdat we het Engels gewoon volgen. De Engelsen moeten het doen met wat wij Nederlanders aan emoties en gebaren in ons spel leggen.

De Engelse groep legt wat meer humor in het drama dat we spelen. Wij Nederlanders lijken toch echt wat serieuzer. Wellicht een beetje Calvinistisch?

Nee, niet omdat ik zo goed ben, maar omdat ik meestal de enige man ben in het dinsdagavond groepje, speelde ik dezelfde scene steeds met een andere persoon. Gisteravond had de regisseuse me dan ook drie keer ingedeeld voor diezelfde scene en drie keer met een totaal ander resultaat. Leuk om te doen, maar ook om later te horen wat voor uiteenlopende meningen er over waren.

Napraten met een drankje is altijd goed. En met een paar tapas erbij ben je dan zo in de late uurtjes beland.

Het afronden zit meer in het huiselijk onderhoud. Na gisteravond toegezegd om tijdens de Culturele week ook nog mee te werken aan een voorstelling. Ook met het koor hebben we nog een klein concert in dezelfde week. Dus nee, voor beide hobby’s niks afronden.

We hebben een explosie van hooiwagens.

In de serre werd er al een beestje ingebed in het kitwerk. Toen zaten er al best wat rond het huis maar nu….

Op het muskietengaas.

In de hoeken bij de ramen. In totaal telde ik zeven van dit soort clusters.

Deze einzelgänger zit liever in zijn eentje in het gordijn.

Met groeten Ton 

Ps. Opnieuw kan ik geen reacties geven. Ook niet op andere blogs van Blogger.

Ontgroend

Het werkt het beste om minimaal elke twee weken een keer te trainen voor de Vierdaagse. De spieren en gewrichten blijven daarmee net soepel genoeg om geen of weinig last te hebben van pijntjes. Blaren doen niet mee in dit verhaal want daar is geen pijl op te trekken.

Na mijn verblijf in Nederland en het verblijf van de gasten hier was de laatste wandeling alweer een week of vier geleden. Zodoende maakten we vandaag een ‘snel besliste’ wandeling. Gisteren bedacht.

Vanmorgen om acht op pad en toen was het al warm. Want dat is het ineens. Gewoon 27 graden zoals het hoort. Wel een wat grote overgang na het té koele maar heerlijke voorjaar.

Eerst een uurtje lopen voordat we bij bar Pensionista een broodje met een bakkie koffie namen.

De bar, waar we al jaren gewoon langs liepen, blijkt een geweldige plek te zijn. Gemoedelijk, vriendelijk personeel (het zou me niet verbazen als het vrijwilligers zijn) relaxed en bovendien goedkoop.

We zijn er nu een paar keer neergestreken en worden nu al herkend en hartelijk verwelkomd.

Omdat het zo warm was probeerden we zoveel mogelijk in de schaduw te lopen en dat is in Caleta dan dicht tegen de huizen. Niet geheel zonder gevaar want er zitten veel zaken aan de voorkant van de huizen gemonteerd. Zoals deze airco. De ijzeren stangen waarop de unit rust steekt behoorlijk uit en precies op ooghoogte voor mij. Waarschijnlijk zijn er al een paar aanvaringen geweest want die katoenen doekjes tegen het bloeden, zitten er niet voor niks.



En zo dicht tegen huizen lopend zag ik deze leuk beschilderde blikjes. Op de foto herkende ik trouwens pas dat ze mensjes voorstellen.

De ontgroening gaat nog steeds door. Niet alleen bij Vindicat maar ook in Spanje. Een perkje, een boom een grasveldje: weg ermee. Hier is het bosje gesloopt en wordt de ruimte waarschijnlijk bestraat. Aan de andere kant van de weg was een perkje en dat is volgestort met beton.

Het laatste stuk van de wandeling gaat over het strand. Op het strand zijn verschillende stukken afgebakend voor specifieke doelgroepen. Bijvoorbeeld voor ouderen of mensen met een handicap. Er zijn delen voor gezinnen waar dan ook wat speeltoestellen staan. Maar ook voor sporten is ruimte. Voetbal veldjes die met netten zijn afgeschermd, een fitness plek met een container waar de gewichten en dergelijke in opgeborgen kunnen worden. En…..ons favoriete deel is dat van de bodybuilders. De exhibitionisten onder de sporters hangen er aan rekstokken, trekken aan touwen, doen pushups en dat allemaal zonder shirts. 

Anyway. Niks voor mij maar deze oefening kan ik ook. 

In Torre del Mar een pauze met water onder deze parasol. Nooit eerder gezien hier maar wel mooi. 

De grote beloning bij aankomst in Torrox kwam in de vorm van een een menu del dia bij de Chinees.

Inmiddels zegt het lijf dat er regelmatiger getraind dient te worden voor een prettige Nijmeegse.

Met groeten Ton

Mislukte verrassing

Het was slecht te combineren. Een bezoek aan IKEA met het wegbrengen van een gast naar het vliegveld. Ook met mijn reisje naar Nederland vorige week. Te vroeg weg en te laat thuis en dan ook nog samen met drie aankomende met gasten. Daarbij komt dat Rick nou niet bepaald van winkelen houdt.

Kreeg ik, toen ik net was aangekomen in Den Helder een appie van Rick: ik wilde je verrassen maar dat gaat mislukken.

Nadat hij mij op het vliegveld had afgezet reed hij door naar de blauwgele winkel. Liep via de kortste route, als die er al is, naar de stoelenafdeling en bestelde twee Bingsta stoeltjes met grijze bekleding.

Alles geregeld en betaald. Maarrrrrrrr….ze waren niet voorradig in de winkel en hij zou ze wel kunnen ophalen in het centrale magazijn maar dat kon niet dezelfde dag.

Dus werd er afgesproken dat ze zouden worden bezorgd op donderdag 22 mei. 

En dat gebeurde.

Tien minuutjes later.

Twee weken is de serre nu klaar en het is er dankzij de speciale glazen dakpanelen nog steeds niks te heet. Natuurlijk is het er warm maar dat hoort ook zo.

En dan: twee bloemen aan de Epiphyllum oxypetalum. Het is eerste dag dat ze volledig geopend zijn en vanmorgen bestoof ik de bloemen handmatig met een kwastje. Morgen nog een keer.

Met groeten Ton 

Stil

Wat was het leuk en gezellig. Vier hele dagen maar ze waren veel te snel om. 

Vanmorgen de gasten afgezet op het vliegveld en dus is het nu heel leeg en rustig in huis waar de zon door schone ramen naar binnen schijnt.

Gelukkig hebben we de foto’s en de herinneringen nog en de oude kaas. De cakes zijn op en ik at net het laatste gemberkoekje.

Dank gasten voor jullie gezelschap. 

Trouwens: er zijn al plannen gemaakt tot maart 2026 dus wordt vervolgd.

Anyway. Tijd voor een rondje langs de planten.

De Amaryllis bloeit prachtig wit en het is al de tweede bloemstengel.

De serre wordt ook gebruikt door de hagedisjes. Ze zijn zeker op zoek naar insecten want die vliegen graag de warme ruimte in en zijn dan, denk ik, een makkelijke prooi.

De Frangipani is uitgelopen en ook aan de bovenkant van de stomp zit een minuscuul wit puntje. Dat gaat dus goed ook al duurde het me wel wat te lang.

Een van de suikerrietstengels is uitgelopen met meerdere scheuten. Het is altijd een beetje afwachten wat zo’n experiment gaat doen. Maar ook hier blij mee. Ik ga ervoor dat de andere stengel het ook nog gaat doen. Geduld Ton.

Zo zagen afgelopen augustus de zaailingen van het Papyrusriet er uit.

Inmiddels zijn ze meer dan een meter hoog en doen het uitstekend. Zeker nu het weer steeds warmer wordt. Zo rond januari/februari had ik er een beetje een hard hoofd in. Ze houden duidelijk van hitte. En heet werd het vandaag. Meer dan 26 graden. 

We bivakkeerden dan ook in de schaduw.

Met groeten Ton